Laureatka PASZPORTU POLITYKI 2012 w kategorii Muzyka Popularna, FRYDERYKA 2012 w kategorii Muzyka Alternatywna.
Muzyka, którą tworzy i wykonuje, nazywana jest niekiedy lirycznym punkiem, choć wymyka się jakimkolwiek sztywnym klasyfikacjom. Piosenkarka, pianistka, kompozytorka, autorka tekstów. Mieszka w Niemczech. Jej debiutancki album „It Might Like You” uznany został przez dziennikarzy muzycznych za jeden z najlepszych albumów w 2009 r. w Polsce. Z płytą wiąże się z ciekawa historia – krążek został nagrany dzięki wsparciu ludzi z całego świata, przy pomocy portalu zbudowanego na nowatorskiej koncepcji fanów inwestujących w muzykę. Artystka regularnie koncertuje w tych i innych europejskich krajach. W październiku 2011 r. ukazał się jej drugi album „June”, który Moses Schneider współprodukował z Julią.
Nominujący do Paszportów Polityki o Julii Marcell:
Agnieszka Szydłowska: Młoda, a zdecydowana. Gra, na czym chce i jak chce. Śpiewa. Jest pozbawiona bardzo polskiego kompleksu – zaściankowości.
Piotr Metz: Autorska propozycja na poziomie europejskim. Julia od początku podąża własną drogą, odporna na wpływ zewnętrznej rzeczywistości.
RECENZJE:
„Nie będę obiektywna, mam słabość do dziewczyn takich jak Julia. Sama sobie skomponuje, zaśpiewa, zagra, a jak trzeba to przekona ludzi i zbierze pieniądze na wydanie płyty.Julia nie ma kompleksów, być może życie poza Polską skutecznie uchroniło ją przed wiecznym narzekanie i oglądaniem się jak mają/robią inni(...). Trójka, Agnieszka Szydłowska
„(..)Kiedy w pierwszą niedzielę września Julia Marcell wraz z zespołem bisowała w olsztyńskim amfiteatrze im. Czesława Niemena pomyślałem, że patron tego przybytku byłby usatysfakcjonowany dobiegającym końca występem. Polirytmiczna praca dwóch perkusistów, „rozmowa” samplera ze skrzypcami, a nade wszystko piękny głos wokalistki złożyły się na koncert, podczas którego dominowały wpadające w ucho kompozycje, ale nie zabrakło też bardziej awangardowych momentów. Entuzjastyczne przyjęcie widowni nie zaskoczyło mnie tak bardzo, jak moc płynąca ze sceny. Dwa lata temu nie spodziewałbym się tego po Julii Marcell. Sporo się jednak od czasu jej debiutu zmieniło. Berlińskie powietrze zdecydowanie służy artystce, która na naszych oczach dojrzewa i nabiera scenicznej charyzmy. Wygładzono garażowe brzmienie, rozbudowano oszczędne aranżacje, a classical punk uległ elektronicznemu pulsowi.(...)” Radio UWM.FM, Michał Napiórkowski
„(..)Marcell pokazuje na płycie wielką erudycję, wszechstronność, łatwość budowania ładnego klimatu i swobodnego zmieniania go. Owszem, jest dużo fortepianu, bo obok skrzypiec (również słyszalnych) to główny instrument artystki. Lecz w symbiozie z nimi żyją także klubowe brzmienia, kawałki nawiązujące do współczesnego popu i R&B. Julia potrafi okazać poprzez piosenkę energetyczną radość i nie ma kłopotu z natchnionymi, podniosłymi fragmentami, unikając popadania w pretensjonalność(..)” Onet.pl, Lesław Dutkowski-Megafon.pl,